جند روزی است تیتر مطالبی بغض گلویم را می فشارد.

مطالبی که به نظر من از روی بی مهری، بی دینی، بی اعتقادی، بی مردمی، بی وطنی، خود شیفتگی، خود خواهی و نامردی منشاء می گیرد.

هیئت وزیران در آخرین روز کاری سال 1391 مصوبه‌ای را ابلاغ کرد که بر اساس آن مجوز معادن‌کاوی در معادن موجود در محدوده مناطق چهارگانه سازمان حفاظت محیط زیست مجاز دانسته می‌شود.

پرونده 9 ساله ساخت جاده در دل یکی از بکرترین جنگل های کشور در محدوده جنگل ابر سرانجام با سخنان ناامید کننده رئیس جمهوری به پایان رسید. رییس دولت دهم که روز پنجشنبه به همراه هیئت دولت به استان سمنان سفر کرده بود با سخنان خود رد جمع مردم سمنان ،‌عملا کلنگ نابودی جنگل ابر را به زمین کوبید.

با گذشت کمتر از سه ماه از اظهارات پرسش برانگیز رییس جمهوری ایران در مجلس شورای اسلامی مبنی بر واگذاری جنگلها و مراتع ،‌ حالا بار دیگر احمدی ‍نژاد خواستار واگذاری 2 هزا رمتر زمین از اراضی ملی به هر نفر ایرانی شده است .

این تیترها را وقتی میخوانید به چه فکر میکنید. آیا معنی اعدالت می دهد؟

میخواهم وبلاگ نویسی کنم درد و دل و دلنوشته بگذاریم. دیگر برای چی؟

وقتی یه نفر که اگر فکر کنیم با رای مردم مسئولیتی گرفته انقدر ... کمر به نابودی محیط زیست بسته است و سوئئچ لودر را روشن کرده و در حال نابودی است و هیچ قانون مردی جلودارش نیست به نظر میشود وبلاگ نویسی کرد.؟ جدا میشود؟

میخواستم مطلبی در خصوص شکارچی گردی در ایام بهار فصل جفت گیری بنویسم که با خواندن مطالب بالا دلو دماغ نوشتن را از دست دادم.