جمعه عصری در فیس بوک بودم که حال و احوال دوستان را جویا میشدیم که خبر حادثه برای استاد ستوده دلم را به لرزه درآورد. یکی از دوستان گفت خبر داری استاد ستوده در کوهستان ایست قلبی داشته است.

این خبر به حدی برایم عجیب بود که باور نکردم چون استاد ستوده مرد کوهستان بود اهل کوهنوردی جزئ افراد خاصی کوه های ایران چرا ایست قلبی. و وقتی خبر درگذشت ایشان را شنیدم واقعا برایم سخت بود

مثل اینکه قانون مردان نازنین باید بروند همیشگی است.

به وبلاگش سر زدم وبلاگ نشاط کوهستان وبلاگی که درد نامه و خاطرات و خوشیهای استاد را می شد در آنجا دید. آخرین پستش به نام هدیه بسیار برایم عجیب بود.

به نظر می رسید از آنها خیلی خوشش آمده است.
ساعتی بعد اتوبوس توقف کرد و پیرمرد باید پیاده می شد.
پیرمرد بدون مقدمه چینی دسته گل را به دختر جوان داد و گفت:
مثل این که شما گل رز دوست دارید . فکر می کنم همسرم هم موافق باشد که گل ها را به شما بدهم. به او خواهم گفت که این کار را کردم.
دختر جوان گل ها را گرفت خیلی خوشحال شده بود . پیرمرد پیاده شد و اتوبوس دوباره به راه افتاد
دختر جوان که بیرون را نگاه می کرد ؛ پیرمرد را دید که وارد قبرستان کنار جاده شد.

بهترین و زیباترین چیزهای دنیا را نه می توان دید و نه می توان لمس کرد ، باید در درون احساسشان کرد.

نوشته شده در  پنجشنبه 23 آبان1392ساعت 18:50  توسط پرویز ستوده شایق "

آخرین نوشته استاد را بزرگ کردم تا شما نیز بهتر بخوانید. نمیشود از خوبیهایش گفت اگر بخواهم فقط یک کلمه در باره پرویز ستوده بگویم فقط میشود گفت "مردی ساده" بود.

لقب سادگی برازنده استادی اوست.