جمعه گذشته جمعه ای بس بزرگ و میشود گفت جمعه ای سرنوشت ساز بود حرکتی خود جوش از قلب دوستداران زیست محیطی با هدایتی خود جوش توسط عاشقان محیط زیست برای گفتن کلمه بزرگی به نام ((نه)) به ساخت پالایشگاه در منطقه میانکاله حرکتی که در فضای مجازی بالغ بر هزاران نفر آمدند و در فضای حقیقی 350 نفر.

این حرکت گام بزرگی برای آرمان خواهی مردمانی پاک زی و وطن دوست بود که دیده بانی از میانکاله آن را به نتیجه میرساند.

 چه حیف که من نتوانستم خودم را به پارک جمشیدیه برسانم...

اما حرکتی بزرگتر روح دوباره ای به کالبد دوست داران محیط زیست میدمد. این حرکت که درون مایه آن احترام نهادن به بزرگان ایران زمین است توسط بنیادهای مردمی آغاز شده است و قرار است در روز پنجشنبه 2 اردیبهشت از استاد هوشنگ ضیایی تقدیر به عمل آید اطلاعات کلی در مورد ایشان را وب سایت سبز پرس منتشر کرده است که خواندن آن خالی از لطف نیست.

اما نکته ای بود که میخواستم به دوستان دولتی بگویم. آنهایی که پست دارند:

چند وقتی است تقدیر نامه ها سکه ها کیلویی به هم اهدا میکنید در خانه هایتان و خانه هایمان پر است از تقدیر نامه ها و تقدیر نامه ها، دیگر دیوارها جای برای نگه داشتن آن ندارند. این کار را میکنید نوش جانتان و خوش به حالتان با این موضوع که بسیار مهم است کاری ندارم

وقتی استادی می میرد همه های و هویشان در می آید سیر جوایز و تقدیر نامه است که به سمت منزل آن بزرگواران سرازیر میشود! نمیشود؟

ولی وقتی زنده اند انگار نه انگار حتی برای مراسماتتون هم دعوتشان نمی کنید این است رسم زندگی؟

نکند می ترسیم؟ نمیترسیم؟

از اینکه اگر از آنها تقدیر کردیم و مهم بودند و مهمتر شدند فردا انتقادی نکنند و آبروی پست ها ریخته شود نکند حرفی در مراسم تقدیرشون بزنند که پست ها پست شود.

نمیدانم ! شما میدانید؟

یادش به خیر یه امامی بود به نام حضرت علی (ع) هر وقت مدیری بر میگزید و پستی به او میداد میگفت حواست باشد این پست دنیایی است دنبال پست اوخروی باش. ولی خوب چه میشود کرد ما که در زمان ایشان زندگی نمیکنیم! میکنیم؟

خلاصه با همه این اوصاف از همه همراهان و دوستداران محیط زیست دعوت میکنم که در مراسم نکوداشت استاد هوشنگ ضیایی شرکت کنید و به پاس زحمات بی دریغ ایشان درود بفرستید.

البته ممکن است خودم نتونم بیام چرا که در سفر کاری باشم ولی شما به جای من هم از ایشان تشکر کنید.

چندی پیش عباس محمدی که نام وبلاگ دیده بان کوهستان برازنده فعالیت های عام المنفعه اوست. در یادداشتی با عنوان اینانلوی عزیز، این طبیعت گردی نیست! نکته بسیار مهمی را به مخاطبان برنامه های آقای اینانلو رسانید که البته این نکته و نکات را چندی است دلسوزان محیط زیستی و دوستداران واقعی محیط زیست به ایشان گوشزد می کنند. ولی خوب چه سود. متن زیر یادداشت کامل عباس محمدی است از دلمردگی های طبیعت گردی که امید است که اقای اینانلوی عزیز نیز به این نکات توجه کند و نام و صدای زیبای خود را فقط برای 10 سال زنده نگذارد بلکه برای سالیان سال نام نیکش همراه طبیعت گردان ایران باشد؟!

از مسوولان محترم اداره های دولتی که برای ترویج آن، دره به دره و کوه به کوه دنبال جای بکر می گردند تا با یافتن سرمایه گذار خودی و فراهم ساختن "تسهیلات" بانکی برای او، و سپس تجهیز منطقه به جاده و هتل و فروشگاه و تله کابین و ریسه ی تیر چراغ برق، بهره برداری و ورود به آن عرصه های طبیعی(؟!) را برای "هم میهنان عزیز" ساده کنند؛ تا دوستان گرامی کوه نورد و طبیعت پیما که ابتدا با عشق به طبیعت پا به کوه و دشت گذاشتند و چند صباحی بعد که چهار تا سوراخ سنبه ی کمتر دست خورده ی مملکت را یافتند، با فریادهای «یافتم، یافتم بهشت گمشده را!» گروه گروه جماعت را به آن جاها کشاندند و برای آن که به تریج قبای مشتریان عزیزشان برنخورد، در برابر آن چه که ایشان با طبیعت بی زبان کردند، هیچ نگفتند. و آخر سر از همه: مبلغان صدا و سیمایی این گونه طبیعت گردی که در هر برنامه، با معرفی کنار و گوشه های کشور به صدها هزار نفر آموزش ندیده، و بسیاری اوقات با ترویج روش های مخرب ورود به طبیعت، مقدمه ی فاتحه خوانی بر طبیعت نیمه جان کشور را فراهم می سازند. 

محمدعلی اینانلو، می تواند نمونه ی یک شکارچی مسوولیت پذیر یا بدل شده به شکاربان و طبیعت دوست باشد. همچنین می تواند با روابط عمومی خوب، صدای گیرا، و هنر نسبی اش در برنامه سازی، کمک حال طبیعت کشور و شخصیتی موثر در آموزش شیوه های ورود مسوولیت پذیر به طبیعت باشد. و البته تا کنون تاثیرهایی هم در بیان مشکلات محیط زیست کشور داشته است. اما، گویا ویروس آن بیماری که مسوولان محترم دولتی و صدا و سیما را وا می دارد برنامه های "زرد" ساده پسندانه به خورد مردم دهند، گریبان او را هم گرفته است. اینانلو، در بسیاری از برنامه های خود، مبلغ خودرو سواری و آتش افروزی در عرصه های طبیعی است؛ این در جامعه ای که وابستگی به خودروی شخصی به شکل های گوناگون تبلیغ و توصیه می شود، مردم چندان اهل پیاده روی و ورزش همگانی نیستند، و سهل انگاری در مراقبت از داشته های طبیعی فراگیر است، می تواند بسیار خطرناک باشد.
صحنه های راندن خودروی چهار چرخ متحرک در بیرون از جاده؛ روی علف و مرغزار، در رودخانه، در تالاب، و در عرصه های دست نخورده ی بیابانی (مانند آن چه که در برنامه ی "طلوع" شبکه پنج، 30/1/91 دیدیم)، نماها (لانگ شات ها)ی طولانی نشستن کنار آتش، و توصیه به درست کردن کباب و خوردن چلوکباب (باز هم برای مثال، در همان برنامه) از موتیف های همیشگی برنامه های محمد علی و آرش اینانلو است. این صحنه ها، در واقع نه ترویج طبیعت گردی، بلکه تاکید بر همان روش های سنتی به صحرا زدن که ملاحظه ی خاصی برای حفظ طبیعت نداشته، با ابزارهای امروزین و مخرب تر است. 
از اینانلوهای پدر و پسر که زحمت زیادی در مستند سازی از طبیعت می کشند و در این برهوت بیگانگی و دشمنی با محیط زیست می توانند پیام آور عشق ملاحظه کارانه به طبیعت باشند، درخواست دارم تجدید نظر و اصلاحاتی را در تولیدات خود پیش بگیرند. 
توضیح این که پیش از این نیز تلاش کرده ام سخن خودم (مضمون شبیه به این یادداشت) را از طریق رسانه ها، به اینانلو برسانم و یکی دو بار هم به صورت حضوری این نکته ها را به او گفته ام. شاید طرح صریح تر موضوع بتواند او و دیگر اشخاصی را که برای رسانه ی پر نفوذ تلویزیون برنامه می سازند، بهتر متوجه دغدغه ی ما کند.