چندی پیش به نمایشگاه بین المللی سری زدم تا از غرفه مربوط به حیات وحش بازدید کنم. که تمام تفنگ سازها و فروش ها و در مجموع 90 درصد نمایشگاه مملو از شکارچیان محترم بود که در این بین چند غرفه تورگردانی و اداره کل محیط زیست تهران نیز به چشم میخورد.

تفنگ های گران قیمت و خوش فرم. وسایل شکار و شکارگری بسیاری بود در حال تاسف خورد بودم که نام نمایشگاه را دیدم که آخرین قسمتش مربوط به طبیعت گردی بود. که دیگر خون در رگهایم به جوش آمد.

یک عده شکارچی که بهترین خاطراتشان کشتن یک حیوان است نام خود را طبیعت گرد هم گذاشته اند. و جالب تر آنکه یکی از مدیران مجلات پر طرفدار شکار نیز از شکار به عنوان یکی از قسمت های اکوتوریسم یاد میکرد. آنجا بود که معنی سیاست بازی دورغ و دو رویی همه برایم معنی میگرفت.

آدمهایی که اسمشان برایم سرلوحه بود حالا داشتن تفنگ های جدید را برای شکارهایشان انتخاب میکردند. البته وقتی در رسانه ملی بزرگترین حامی شکارچیان از خاطرات خود میگوید و در دفاع از شکارچیان صورتش قرمز میشود دیگر اجرای چنین نمایشگاهی دور از ذهن نمی آید. 

در همین رابطه آقای احسان محمدی در عصر ایران مقاله ای را با عنوان تفنگت را زمین بگذار  به نگارش درآورده است که با بیان واقعیت های تلخ به موضوع شکارگری پرداخته است. که پیشنهاد میکنم شما نیز آنرا بخوانید.

در این مقاله آقای محمدی با بیان صریح میگوید که:(( اگر کسی به حرمت این آب و خاک ایمان دارد باید بداند تاریخ اش تنها آرامگاه کوروش نیست، ستون های ریخته و نریخته تخت جمشید هم نیست، فراخ کردن گلو و فریاد زدن ای ایران ای مرز پرگهر هم به تنهایی نشانه وطن پرستی نیست، دوست داشتن تمام موجوداتش نشان وطن پرستی است، هیچ سند و مدرکی وجود ندارد که نشان بدهد ما از آن قوچی که بر فراز کوههای زاگرس ایستاده است ایرانی تر هستیم، تمام موجودات این آب و خاک از آن کرم خاکی که زمین را شخم می زند و هوای تازه به ریشه ها می رساند تا آن عقاب که آسمان را می شکافد همه متعلق به این سرزمین هستند و باید حرمت شان حفظ شود.))

و یا در جای دیگر:(( هفته پیش در یک برنامه تلویزیونی با حضور رئیس سازمان حفاظت محیط زیست و جمعی از محیط بانان، آقای اینانلو که عشق و ارادت عمیقی به محیط زیست و البته عکس های بسیاری هم با اسلحه و شکار دارد موضوع را به سمتی سوق داد که یک محیط بان در کمال حیرت و در حالیکه دهان همکارانش از تعجب باز مانده بود سخن از "دوستی" میان محیط زیست و شکارچی ها راند! ))

و در انتها به زیبایی بیان میکند:((اگر برای نفت این کشور دل می سوزانید، اگر هدر دادن بنزین و آب و گاز دغدغه تان است، اگر دور ریختن نان و پسماند مواد غذایی را اسراف می دانید، اگر از درشتی کلمه ای به خشم می آئید و آن را توهین به فرهنگ و لهجه تان می دانید، اگر از دیدن فیلم ضد ایرانی 300 و کتاب« بدون دخترم هرگز » دل چرکین می شوید، اگر حاضرید مقابل هر تهدید خارجی و نشانه رفتن اسلحه ای به سوی این کشور سینه سپر کنید، اگر به گذشتگان و بزرگان این سرزمین احساس دین و ارادت می کنید ایمان داشته باشید در مقابل تمام موجودات این سرزمین مسئول هستید. جاندارانی که در مقابل بی پروایی و خشونت ما حتی نمی توانند فریاد بزنند، با بی بی سی مصاحبه کنند یا برای « بان کی مون» در سازمان ملل رنجنامه بنویسند! تفنگت را زمین بگذار، شکارچی!)).