سلامی پر از درد و خستگی 

با حرکت به سمت مریوان انگار در قلمرو جنگلهای بلوطی پا میگذارم که هر کدام از آنها نشانی از تاریخ کهن و قدیمی به ما میدهد . جاده سنندج مریوان جاده ای در بین جنگلهای بلوط است که امروزه به خاطر بعضی از مشکلات به صورت تکه تکه در آمده و نشانی از تراکم انبوه جنگل وجود ندارد.

از اوایل خرداد ماه امسال بود که این اتفاق شوم با اولین منطقه به نام منطقه کوره موسوی مریوان و بعد روستای ساوجی و بعد .... شروع شد که امروز از مرز 552 نظقه گذشته و فردا نمیدانم چه میشود.

تعجب میکنم مگر قهر خدا چگونه است سال پیش تنها 180 مورد آتش سوزی که در حدود 10000هکتار توسط فعالان محیط زیست گزار شد ولی امسال 552 مورد در حدود 35000 هکتار از جنگلهای مریوان و سروآباد در آتش سوخت البته بایستی گفت که اگر مردم عزم خود را برای مبارزه با اتش جزم نمیکردند الان ما شاهد آماری بسیار بیشتر بودیم.

وقتی اولین گزارش در خصوص آاتش سوزی یکی از مناطق به کمیته بحران و اطفای آتش با مدیریت شریف باجور میرسد او شروع به خبر کردن اعضای انجیو سبز چیا میکند بیشتر اعضا که در حدود 350 نفر میباشند اعلام آمادگی میکنند و با برنامه ریزی منسجم چند اکیپ را با تجهیزات اولیه آماده و توسط ماشین شخصی اعضا به منطقه آتش اعزام میکند.

این حرکت بی هیچ دست مزد و پاداشی می باشد.

گستره آتش از 10 متر مربع تا 2000 هکتار متغییر است باور کردنی نیست مردم جان خود را در دست میگیرند و دلاورانه برای خاموش کردن آتش حرکت میکنند. این صحنه را خود با چشمانم دیدم که همه با هیجان و شور برای مبارزه با آتش راهی می شدند و اینجاست که انسان به دلیری و سلحشوری کردان  ایران زمین میرسد که تداعی مبارزات و دلاورمردی های آنان در تاریخ ایران است.

وقتی میگوییم 552 مورد در عرض 5 ماه شوخی نمیکنیم این عدد بسیار بزرگ و ترس آور است این مطلب را نیز بگویم که از حد طبیعی نیز خارج شده است. حتما میخواهید نظر کارشناسی را بشنوید ولی واقعا جواب درستی به این مسئله داده نمیشود! شاید شما جوابی بیابید؟

وقتی من جسد سوخته لاکپشت و جوجه تیغی و موش صحرایی و .... میدیدم وقتی عقابی را دیدم که شاه بالش آتش گرفته بود هیچ حرفی برای گفتن نداشتم ای کاش شما نیز جای من بودید و به عقابی تیز پروازی که دیگر توانایی پرواز را نداشت نگاه میکردید و از عمق فاجعه خبردار میشدید عقابی که نامش بیانگر تیز پروازی است نیز طعمه آتش شده بود.

دیگر نمیدانم چه بگویم وقتی آتش سوزی های مکرر مریوان و سروآباد را میبینم، وقتی اثرات آتش سوزی های سالهای قبل را میبینم، وقتی به بلند شدن دود از یکی از کوهستانهای مریوان نگاه میکنم، وقتی در هنگام برگشت 3 آتش سوزی را در کناره جاده میبینم ... بغض آن چنان گلویم را میفشارد و دلم میخواهد آنقدر بلند فریاد بزنم که ای خدا باران را فروریز که ما دیگر نه برای رفع تشنگی بلکه برای نجات درختانت محتاج بارانیم.